جراحی ارتوپدی سابقه طولانی و غنی دارد. در حالی که اصطلاح مدرن ارتوپدی در دهه ۱۷۰۰ ابداع شد، اصول ارتوپدی شروع به توسعه و استفاده در دوران بدوی کرد. مصری ها این شیوه ها را ادامه دادند و راه هایی را برای شناخت و مدیریت شرایط رایج ارتوپدی شرح دادند.

یونانی ها و رومی ها متعاقباً شروع به مطالعه پزشکی به شیوه ای سیستماتیک کردند و درک ما از آناتومی ارتوپدی و تکنیک های جراحی را بسیار بهبود بخشیدند. پس از یک دوره پیشرفت اندک در قرون وسطی، پیشرفت های سریعی در دوران رنسانس مشاهده شد، از جمله توصیف آسیب های مختلف، پیشرفت در تکنیک های جراحی و توسعه بیمارستان های ارتوپدی. در مجموع، این پیشرفت ها پایه و اساس ارتوپدی مدرن را فراهم کردند.

در حال حاضر جراحی ارتوپدی رشته‌ای است که به سرعت در حال توسعه است که از آثار دانشمندان و جراحان متعددی بهره برده است. شناخت موفقیت‌ها و شکست‌های گذشته، به منظور پیشبرد تحقیقات، طبابت و همچنین بهبود مراقبت از بیمار و نتایج بالینی، مهم است.

اصطلاح مدرن orthopedic از کلمه قدیمی‌تر orthopedia سرچشمه می‌گیرد، که عنوان کتابی بود که در سال 1741 توسط نیکلاس آندری (Nicholas Andry)، استاد پزشکی دانشگاه پاریس منتشر شد. اصطلاح ارتوپدی ترکیبی از 2 کلمه یونانی است: orthos به معنی: «مستقیم و بدون تغییر شکل» و payios به معنای «کودک». که با هم، orthopedics در لغت به معنای کودک مستقیم است، که نشان دهنده اهمیت آسیب ها و ناهنجاری های فیزیکی کودکان در شکل گیری این رشته است.

جالب اینجاست که کتاب آندری همچنین یک درخت جوان کج را به تصویر کشیده است که به یک عصای راست و قوی متصل شده است، که به نماد جهانی جراحی ارتوپدی تبدیل شده است و بر تمرکز بر اصلاح ناهنجاری‌ها در جوانان تأکید می‌کند.

ارتوپد در دوران باستان

در حالی که تاریخچه این اصطلاح نسبتاً جدید است، عمل ارتوپدی یک هنر باستانی است. جراحی ارتوپدی یک رشته پزشکی است که به سرعت در حال پیشرفت است و چندین پیشرفت اخیرا در زمینه های فوق تخصص ارتوپدی، علوم پایه و تحقیقات بالینی ذکر شده است. در مقالات اخیر، مقاله ای مختصر و در عین حال جامع با تمرکز بر تاریخچه جراحی ارتوپدی وجود ندارد و هدف این بررسی، مروری بر تاریخچه و توسعه جراحی ارتوپدی از شیوه های باستانی تا دوران مدرن است.

در حالی که شواهد محدودی وجود دارد، ولی فعالیت ارتوپدی به انسان های اولیه برمی گردد. شواهد فسیلی نشان می‌دهد که آسیب‌شناسی ارتوپدی امروزی، مانند شکستگی‌ها و قطع عضوهای ضربه‌ای، در دوران بدوی وجود داشته است. همچنین ترمیم تدریجی و مداوم شکستگی ها نشان از اثر بخشی درمان ارتوپدی غیرارادی و استفاده از آتل و شیوه های توان بخشی داشت. از آنجایی که روش هایی مانند ترپاناسیون و قطع عضو در طول عصر حجر جدید اتفاق افتاد، امکان دارد که تکنیک های پیچیده ای نیز برای درمان جراحات ایجاد شده باشد. با این حال، شواهد همچنان محدود است.

تمدن های بعدی نیز راه های خلاقانه ای برای مدیریت آسیب های ارتوپدی ایجاد کردند. به عنوان مثال، سرخپوستان شوشون Shoshone ، که در حدود 700 – 2000 قبل از میلاد وجود داشتند، یک آتل از پوست خام تازه ای ساختند که در آب خیس شده بود. به همین ترتیب، برخی از قبایل استرالیای جنوبی آتل‌هایی از خاک رس می‌ساختند که وقتی خشک می‌شد به خوبی گچ پاریس بود. علاوه بر این، تنظیم یا کاهش استخوان به عنوان یک حرفه در بسیاری از قبایل انجام می شد که بر اهمیت آسیب های ارتوپدی در تمدن های اولیه تأکید می کرد.

ارتوپدی در مصر باستان

به نظر می رسد مصریان باستان شیوه آتل بندی را انجام می دادند. به عنوان مثال، ۲ نمونه آتل در طی اکسپدیشن مصری هرست (هرست اکسپدیشن یک پروژه باستان شناسی بود که توسط دانشگاه کالیفرنیا برای کاوش دفن در قیفت و اطراف آن انجام شد) در سال ۱۹۰۳ کشف شد. این نمونه ها شامل استخوان ران و ساعد و مربوط به حدود ۳۰۰ سال قبل از میلاد می باشد. به همین ترتیب، این تمدن از چوب زیر بغل نیز استفاده می کرد، همانطور که در حکاکی روی یک مقبره مصری در سال ۲۸۳۰ قبل از میلاد نشان داده شده است.

یکی از قدیمی ترین و مهم ترین اسناد پزشکی در سال 1862 کشف شد که به پاپیروس ادوین اسمیت (Edwin Smith) معروف است . تصور می‌شود که این مدرک توسط ایمهوتپ، پزشک، ستاره‌شناس، معمار و سیاستمدار برجسته مصری تهیه شده است که به طور خاصی، بیماری‌ها و درمان‌ها را دسته‌بندی می‌کند. بسیاری از محققان این سند پزشکی را به عنوان قدیمی ترین کتاب درسی جراحی می شناسند.

با توجه به شرایط ارتوپدی، این سند کاهش جابجایی فک پایین، علائم آسیب های ستون فقرات یا مهره ها، شرح تورتیکولی و درمان شکستگی هایی مانند ترقوه را شرح می دهد.این سند همچنین ryt را مورد بحث قرار می دهد که به ترشحات چرکی ناشی از استئومیلیت اشاره دارد. گزیده ای از این سند باستانی است:

«دستورالعمل هایی در مورد شکستگی در بازوی او… باید دو کتف خود را روی زمین پخش کنی و بازوی خود را از هم بشکافی تا آن شکستگی در جای خود بیفتد. برای او دو آتل از کتان بسازی و یکی از آن دو را در داخل بازویش و دیگری را در زیر بازویش بمالی.» این گزارش ماهیت روش مند و دقیق این کتاب درسی را نشان می دهد و برخی از ضروریات عمل پزشکی از تشخیص گرفته تا تصمیم گیری پزشکی و درمان را برجسته می کند. کمک های مختلف دیگری از خاور دور در زمینه پزشکی وجود دارد. با این حال، بسیاری از این موارد مربوط به رشته های جراحی پلاستیک و جراحی عمومی است.

ارتوپدی در دوران یونانی ها و رومی ها

یونانی ها اولین کسانی هستند که به طور سیستماتیک رویکرد علمی به پزشکی را به کار گرفتند. در دوره بین ۴۳۰ قبل از میلاد تا ۳۳۰ قبل از میلاد، مجموعه بقراط جمع آوری شد که متنی یونانی در مورد پزشکی است. این نام به نام بقراط (۴۶۰ پ.م. تا ۳۷۰ قبل از میلاد)، پدر پزشکی، و حاوی متنی است که به طور خاص در زمینه جراحی ارتوپدی کاربرد دارد. به عنوان مثال، این متن دررفتگی شانه را مورد بحث قرار می دهد و مانورهای کاهشی مختلف را شرح می دهد.

بقراط درک دقیقی از اصول کشش و کشش متقابل داشت، به خصوص که مربوط به سیستم اسکلتی عضلانی است. در واقع، روش بقراط هنوز برای کاهش دررفتگی های قدامی شانه استفاده می شود و شرح آن را می توان در چندین متون ارتوپدی مدرن یافت. کورپوس بقراط همچنین اصلاح ناهنجاری پای پرانتزی، و درمان شکستگی‌های باز عفونی با سرات و کمپرس شراب را شرح می‌دهد. به عنوان مثال، بقراط نوشت: “زیرا وقتی بازو کوتاه شود، ممکن است پنهان شود و اشتباه بزرگی نخواهد بود، اما استخوان ران کوتاه شده، مرد را معلول خواهد کرد.”

بقراط برای اصلاح چنین ناهنجاری‌هایی یک نیمکت اکستنشن ابداع کرد. یونانی ها با کمک های خود به آناتومی و عمل جراحی، سهم قابل توجهی در زمینه جراحی داشته اند. در دوره روم، جراح یونانی دیگری به نام جالینوس (Galen) سیستم های اسکلتی عضلانی و عصبی را توصیف کرد. او به عنوان جراح گلادیاتور در رم خدمت کرد و امروزه او را پدر پزشکی ورزشی می دانند.

او همچنین با ابداع اصطلاحات اسکولیوز (scoliosis)، کیفوز (kyphosis) و لوردوز (lordosis) برای نشان دادن ناهنجاری های ستون فقرات که اولین بار توسط بقراط توصیف شد، اعتبار دارد. در دوره روم، قطع عضو نیز انجام شد و پروتزهای اولیه ساخته شدند.

ارتوپدی در قرون وسطی

هزار سال پس از سقوط امپراتوری روم پیشرفت نسبتا کمی در مطالعه پزشکی حاصل شد.

این رکود عمدتاً به دلیل ممانعت از آزادی اندیشه و مشاهده توسط کلیسای اولیه مسیحی و نیز ممنوعیت تشریح انسان و مطالعه آناتومی بود. اولین دانشکده پزشکی در اروپا در قرن نهم در سالرنو ایتالیا تأسیس شد. این مدرسه اصولاً به دانش‌آموزان خود آموزش‌های روانی ارائه می‌کرد و تئوری‌های عناصر را تداوم می‌بخشید. بعداً، دانشگاه بولونیا به یکی از اولین مؤسسات آکادمیک تبدیل شد که آموزش عملی جراحی را ارائه داد.

یکی از مشهورترین جراحان قرون وسطی گای دو شوآلیاک (Guy de Chuauliac) بود که در مونپلیه و بولونیا تحصیل کرد. او در اصول اخلاقی جراحی و نیز عمل جراحی پیشرو بود و در مورد شکستگی استخوان ران مطالب زیر را نوشت:

«بعد از زدن آتل، توده‌ای از سرب را به عنوان وزنه به پا می‌چسبانم و دقت می‌کنم که طناب را که وزن را تحمل می‌کند از روی یک قرقره کوچک به گونه‌ای عبور دهم که پا را در جهت افقی بکشد. ”

این توصیف به طرز چشمگیری شبیه به روش غیرجراحی امروزی شکستگی استخوان ران است و بر اهمیت کشش، همانطور که در بالا ذکر شد، برای اولین بار توسط بقراط توضیح داده شد، تأکید می کند. در نهایت، رشته پزشکی شروع به جدا شدن از کلیسا کرد که به احتمال زیاد به دلیل افزایش پیچیدگی نظریه های پزشکی، ظهور دانشگاه های سکولار و افزایش دانش پزشکی از گروه های شرقی و خاورمیانه بود.

رنسانس و مبانی ارتوپدی مدرن

تا قرن شانزدهم، اکثر نظریه های پزشکی به شدت تحت تأثیر کار بقراط بودند. مطالعه علمی آناتومی در این دوران به ویژه به دلیل کارهای انجام شده توسط هنرمندان بزرگی مانند لئوناردو دی وینچی برجسته شد. جدول فهرستی از برخی از برجسته ترین چهره ها در زمینه جراحی ارتوپدی از سراسر جهان و همچنین مشارکت آنها در این زمینه را ارائه می دهد. در مجموع، این دانشمندان و جراحان، پایه ای قوی برای رشته ارتوپدی مدرن ایجاد کردند. به نظر می رسد اکتشافات اضافی توسط جوزف لیستر، لوئی پاستور، رابرت کخ و ایگناز سملوایس در رابطه با ضد عفونی کننده ها، جراحی آسیب های ارتوپدی را متحول کرد.

پس از یک دوره گسترش سریع رشته ارتوپدی و پس از رنسانس، بیمارستان‌های بسیاری با تمرکز بر بیماران و معلولان ساخته شد که جایگاه ارتوپدی را به عنوان یک تخصص اصلی پزشکی مستحکم کرد. به عنوان مثال، در سال 1863، جیمز نایت (James Knight)، بیمارستان معلولان و افلیج را در شهر نیویورک تأسیس کرداین بیمارستان به قدیمی ترین بیمارستان ارتوپدی در ایالات متحده تبدیل شد و بعدها به بیمارستان جراحی های ویژه معروف شد.

چندین مؤسسه ارتوپدی دیگر تشکیل شد، از جمله داروخانه ارتوپدی نیویورک در سال ۱۸۸۶ و بیمارستان برای ناهنجاری ها و بیماری های مفصلی در سال ۱۹۱۷. برنامه های دستیاری جراحی ارتوپدی نیز در اواخر دهه ۱۸۰۰ توسعه یافتند. به طور خاص، ویرجیل گیبنی در بیمارستان پارگی و معلولان اولین برنامه آموزشی ارتوپدی را در ایالات متحده در سال ۱۸۸۸ آغاز کرد. پزشکان جوان در این برنامه به مدت ۱ سال به عنوان دستیار پایه، دستیار ارشد و جراح آموزش دیدند و به عنوان پزشک مقیم شناخته شدند.

و اما ارتوپدی در عصر مدرن

در قرن بیستم، توسعه سریع برای کنترل بهتر عفونت ها و همچنین توسعه و معرفی فناوری جدید ادامه یافت. برای مثال، اختراع اشعه ایکس در سال ۱۸۹۵ توسط ویلهلم کنراد رونتگن، توانایی ما را برای تشخیص و مدیریت شرایط ارتوپدی از شکستگی تا نکروز آواسکولار سر استخوان ران تا آرتروز بهبود بخشید.

جراحی ستون فقرات نیز با توصیف تکنیکی برای همجوشی ستون فقرات در بیمارستان ارتوپدی نیویورک راسل هیبز به سرعت توسعه یافت. به طور مشابه، جنگ های جهانی به عنوان یک کاتالیزور در توسعه فوق تخصص ترومای ارتوپدی، با توجه بیشتر به زخم های باز و مهارت در قطع عضو، تثبیت داخلی و مراقبت از زخم عمل کرد. در سال 1942، آستین مور (Austin Moore) اولین آرتروپلاستی مفصل ران را انجام داد و زمینه تعویض مفصل متعاقباً با کار سر جان چارنلی (Sir John Charnley) در دهه 1960 پیشرفت کرد.

نتیجه گیری

جراحی ارتوپدی علیرغم تخصص نسبتاً جدید خود، تاریخچه ای غنی دارد که ریشه در شیوه های باستانی دارد که قدمت آن به انسان اولیه بازمی گردد. با گذشت زمان، پیشرفت چشمگیری در این زمینه از نظر درمان جراحی و غیرجراحی آسیب شناسی و بیماری ارتوپدی صورت گرفته است. فرهنگ‌های مختلف نقش مهمی در توسعه این رشته داشته‌اند، و قابل توجه است که چندین شیوه از زمان تمدن‌های باستانی ادامه داشته است.

در دوران رنسانس، تاکید قابل توجهی بر ناهنجاری اطفال بود، اما جراحان ارتوپد اکنون به سمت کارهای فوق تخصصی از ترومای ارتوپدی گرفته تا تعویض مفصل و انکولوژی منشعب شده‌اند. برای دانشجویان پزشکی و ارتوپدی، یادگیری در مورد ریشه های این رشته و قدردانی از پیشرفت تدریجی آن مهم است.

جراحی ارتوپدی یک رشته متنوع و جذاب است که به احتمال زیاد با افزایش فوق تخصصی و تحقیقات بهبود یافته در سطح مولکولی و جمعیتی به توسعه خود ادامه خواهد داد. با تاکید روزافزون بر پیامدها و هزینه های مراقبت های بهداشتی توسط جامعه امروزی، دیدن اینکه چگونه این رشته در آینده به تکامل خود ادامه می دهد، جذاب خواهد بود.

 

دریافت نوبت آنلاین  نوبت از طریق اینستاگرام